Vorig week stond het NK middellange survivalrun in Westerbork op planning. Vorig jaar won ik in de MSR en met het NK op deze locatie was mijn doel duidelijk: de trilogie voltooien als Nederlands kampioen op de korte, lange en middellange survivalrun.
Het parcours is voor mij bekend: een ronde van 12km door de bossen, heide en het dorp Westerbork. De hindernissen zijn verspreid over dit parcours waarbij korte loopstukken continue worden afgewisseld met hindernissen. Dit maakt het parcours dan ook uitdagend; de intensiteit blijft de hele wedstrijd hoog. De loopstukken zijn te kort om te herstellen van het klimmen en het klimmen is te kort om de hartslag te laten dalen. Het maakt dan ook niet uit of je een goede klimmer, loper of allrounder bent, op dit parcours kan iedereen het goed doen.
Op de dag van de wedstrijd lag de temperatuur onder 0 maar een belangrijk verschil met Beltrum was het gebrek aan een gure wind en water. Toch zou ik er dit keer niet in trappen. Ik was voorbereid: een lang thermoshirt, hoofdband, wanten én heatpacks voor in die wanten. Na een korte warming up samen met teamgenoot Stijn Lagrand begeven we ons naar de start. Ik voel me zelfverzekerd: ik ben in vorm, ken het parcours én heb een duidelijke missie.
Het minst leuke deel voor van de run is voor mij de start. Een swing-over met autoband en een over-onder obstakel. Wat heb ik hier altijd een hekel aan, je móét namelijk wel hard starten, iets wat ik liever over laat aan de meer explosieve atleten. Ben je te langzaam of maak je een foutje dan heb je al gauw 30 seconden achterstand. Gelukkig verloopt de start zonder problemen en loop ik als 3e weg van het startterrein. We lopen over de bevroren weilanden richting de eerste hindernissen. We hebben een mooi kopgroepje o.a. bestaand uit Thom van Cappellen, Stijn Lagrand en Joey Bakker. Bij de eerste lange apenhang zitten we zo dicht op elkaar dat ik haast uit de hindernis word gelanceerd. Daarna volgt een loopstuk door de bossen. Het looptempo ligt niet te hoog dus ik besluit de leiding te nemen, ik zie wel wie mee komt en een voordeel van aan kop lopen is dat je eerste keuze hebt bij de hindernis. Op de Borkerheide komen we uit bij een combinatiehindernis. Voor mijn gevoel ga ik er vlot doorheen maar de anderen zijn net wat vlotter en komen dichterbij. De hindernis eindigt met vaste, korte stokjes. Hier moet ik even scherp zijn, door de droge, koude wind zijn de houten stokjes glad. Ik kom er goed doorheen maar zie Stijn vallen. Hij moet de hele hindernis over doen en verliest tijd. In het tweede deel van deze 5km ronde lukt het Thom om opnieuw aansluiting te vinden. De andere lopers volgen binnen zichtbereik.
Na een passage over het start-finishterrein gaan we de 8km ronde in. Hier zullen we het voornaamste klimwerk voor onze kiezen krijgen. Met als hoogtepunt het trainingsterrein van Valtjemet, voorheen een voetbalveld maar nu volledig omgebouwd tot een grote hindernis. Voordat we hier aankomen racen we eerst een deel door het dorp en het omliggende park. Ik weet dat ik Thom niet kan verslaan op alleen het klimmen daarom besluit ik wat gas bij te geven en bouw een kleine voorsprong op.
Eenmaal op het trainingsterrein wachten 3 combi’s op ons. De eerste twee zijn relatief snel met o.a. korte touwtjes met een touwgordijn. Soepel zwaaien we hier doorheen en de voorsprong lijkt stand te houden. Na een korte ronde langs de velden komen we weer terug op het terrein. Nu wacht een langere combi op ons; een touwtraverse met net gevolgd door een apenhang van 25m dik touw. Hier zullen de onderarmen flink aan de bak moeten. Enigszins beheerst begin ik aan de hindernis maar voordat ik het weet hangt Thom als uit het niets naast mij. In dit korte stuk hindernis heeft hij zo’n 20 seconden goedgemaakt. Zo goed als het gaat klim ik mee en we gaan ongeveer tegelijk uit deze hindernis. De rest van de race verloopt ongeveer hetzelfde. Bij iedere hindernis komt Thom weer dichtbij zodat ik weer kan proberen weg te lopen. Dit gaat zo door totdat we voor de laatste keer op het trainingsterrein komen.
Hier zijn de beruchte lange lussen. We klimmen nek-aan-nek. De vermoeidheid is bij ons beide zichtbaar. Boven iedere balk worden de armen even losgeschud zodat de vervolgbeweging; de techniek van het naar je toe schoppen van het touw, zonder fouten lukt. De hindernis eindigt met een Beltrumse lus. Het kost me erg veel moeite om in het touw te blijven knijpen en dus laat ik me van de bovenbalk uit de hindernis vallen. Gezamenlijk lopen we hier weg en gaan de laatste kilometers in.
Opeens voel ik dat er nog wat over is in de tank. Mijn armen herstellen zich enigszins en het looptempo kan ik nog opvoeren. Vrij snel bouw ik mijn voorsprong uit, ik weet dat als ik nu geen fouten maak dat ik dit niet meer weggeef. Alsof ik aan een nieuwe race ben gestart kom ik volledig in het ritme. Het lijkt allemaal te gemakkelijk te gaan. Bijzonder hoe dat soms kan gaan. Het laatste deel voelt als een victory lap ik probeer alles rustig tot me te nemen; de omgeving, de hindernissen en de aanmoedigingen. Ik kom tevreden over de finish. Missie geslaagd!
Nu heb ik mijn doel: de NK trilogie behaald. Detail, het zijn dan wel 3 opeenvolgende NK’s, maar niet binnen het zelfde seizoen. Zover ik weet is dat tot nu toe een atleet gelukt: Stijn Elferink. Dus op naar het NK LSR in Bathmen! Maar voordat het zover is eerst nog 8 uur lang rondjes rennen door de woestijn
Super gaaf om te lezen. Dat je onderweg toch nog dingen ziet en meemaakt is nieuw voor mij omdat ik soms echt denk dat de eerste lopers vaak blindgangers zijn maar echt gaaf om te lezen. Erg knap gedaan Jesse. Good luck voor volgende race.
Dankjewel Marian! Ligt er maar net aan hoe diep je gaat. Soms verloopt alles als een waas haha, meestal zijn dat niet de beste races 😉